"Νόστος" είναι ο γυρισμός στην πατρίδα, αλλά Πατρίδα δεν είναι μόνο ο τόπος όπου γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Είναι προπαντός η κρυφή θάλασσα της Μνήμης, ατομικής και συλλογικής, όπου άλλοτε παίζουμε με τα πρόσχαρα νερά της κι άλλοτε μας κατακλύζει και βουλιάζουμε. Στο "Μικρό τρίπτυχο του νόστου" του Παναγιώτη Κουσαθανά τα φαντάσματα του παρελθόντος παλιννοστούν "ευγενικά, καλοσυνάτα κι ελεήμονα". Απαντώντας, παρακάμπτοντας ή καταργώντας τις ενοχλητικές ερωτήσεις, εξηγούν τα επιχώρια και τα ετερόχθονα για να ξορκίσουν τον εφιάλτη του σιωπηλού αεροδρομίου των ταξιδευτών απανταχού της γης. Σαν τα μακριά μαλλιά της "'Λαφίνας" στην τελευταία διήγηση ευωδιάζουν φρεσκοκομμένο καρπούζι και σαν το καρβέλι της δεύτερης μοσκοβολούν σε μιαν "αστρική ενατένιση" όπου "τ' άστρα κι η ψυχή συστοιχούνται σε φιλικό γειτόνεμα", βάζουν σε κίνηση τον κοντυλοφόρο του συγγραφέα και σε τάξη το χάος, το κοσμικό και το άλλο, κάνοντας "την κάθε μέρα πρώτη της ζωής μας μέρα".
Με το καινούργιο του βιβλίο ο Π.Κ. επιχειρεί την επάνοδο στην "απλότητα" την οποία αποστρέφεται η περίπλοκη εποχή μας. Ο ελάσσων τρόπος της γλώσσας του συγγραφέα ίσως μπορέσει έστω για λίγο να αναμετρηθεί με τη σκόνη και να κάνει την καρδιά του αναγνώστη να επανοδεύσει στην Πατρίδα, να επαναπατριστεί στο γελαστό ακρογιάλι, εκεί όπου "τα μάτια θυμούνται, η μύτη μυρίζει, το δέρμα ριγεί και υπάρχουν απαντήσεις για όλες τις απορίες".