Ο Μικαέλ μπορούσε, λοιπόν, να θαυμάζει. Μπορούσε ακόμη να θαυμάζει. Όχι ίσως να εκπλήσσεται, αλλά να ζητά και να αναγνωρίζει το θάμβος. Μπορούσε ακόμη να συναντά το θαύμα, να το δέχεται χωρίς απορία, να το ζει. Να το νοιώθει σαν την όντως ουσία του καθημερινού. Του επιουσίου. Ήταν γι' αυτόν το νόημα της ζωής σε κάθε κρότο της ώρας. Σε κάθε χτύπο της καρδιάς. Ίσως γιατί πίστευε. Ίσως γιατί έβλεπε. Ίσως, μονάχα, γιατί μπορούσε να παραμένει, και με όλα και χωρίς τίποτε, των ανθρωπίνων άνθρωπος. Όχι ένας μεγάλος που παρέμεινε παιδί. Ούτε ένα παιδί που δεν πρόλαβε να χαρεί την παιδικότητά του. Μονάχα αυτό: των ανθρωπίνων άνθρωπος. Δηλαδή, ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς όμως να χρειαστεί να χάσει την αγνότητά του, χωρίς να πληρώσει την ηλικία του με την αθωότητά του. Ένας άνθρωπος που μπορεί να πει όχι και να είναι ναι. Ένας άνθρωπος που μπορεί να εργάζεται ακόμη και την άρνηση μέσα απ' την κατάφαση.
Αλλά αυτό δεν είναι, αναρωτιόμουν από τότε, τις πιο πολλές φορές φευγαλέα, και το σχέδιο το αρχικό και ο ορίζοντας ο τελικός μιας μεγάλης αγάπης;