Το αγόρι μαζεύτηκε σαν ασπόνδυλο και έγινε ένα μικρό κουβάρι. Ήταν η ώρα που το χρώμα της τελειωμένης μέρας βάθαινε ανάμεσα στα αιωνόβια δέντρα. Ο πόνος στην κοιλιά και ανάμεσα στα πόδια του ήταν αβάσταχτος. Το κορμί του έκανε ανεξέλεγκτους σπασμούς. Αν πεθάνω, αν δε ζήσω μετά απ’ αυτό; σκέφτηκε και σύρθηκε προσπαθώντας να πιαστεί απ’ τα λιανόκλαρα. Στα μάτια του έτρεχαν δάκρυα. Μετά από λίγα μέτρα σταμάτησε αποκαμωμένο. Τράβηξε με κόπο το παντελόνι για να σκεπάσει τη γύμνια του. Άκουσε θόρυβο και τινάχτηκε. Ήξερε ότι ο εφιάλτης ήταν ακόμη εκεί γύρω. Έπρεπε να σηκωθεί, να τρέξει να προλάβει να γλιτώσει. Έπρεπε να σηκωθεί. Ήταν κάπου κοντά και το παρακολουθούσε. Το ένιωθε...

Μια ανθρώπινη ιστορία για τις αλήθειες τη ζωής και τα παιχνίδια της μοίρας. Μια διαδρομή στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής.