Όταν οι Αθάνατοι της Γαλλικής Ακαδημίας αποφάσισαν να δεχθούν ανάμεσά τους και τον Μαρκ Σωμπουρέ, ο διάσημος συγγραφέας - που η πρόζα του άγγιζε κάθε αισθαντική ψυχή - είχε, ωρισμένως, φτάσει πια στον "κολοφώνα της δόξης". Πλούσιος, διάσημος και αναγνωρισμένος, κι ακόμη ευτυχισμένος σύζυγος, δεν περίμενε πια καμμιά περισσότερο τιμητική διάκριση ή κάποια ξεχωριστή συγκίνηση πέρα από τις συγκινήσεις που του έδιναν οι ηρωίδες των μυθιστορημάτων του. Ωστόσο, η αγαπημένη του ηρωίδα είχε σταθεί πάντα η Ζιζέλ Παρουά. "Η άρνηση της Ζιζέλ", το καλύτερο βιβλίο του κατά τη γνώμη των γυναικών και της κριτικής, του είχε ανοίξει τις πόρτες της Ακαδημίας και του είχε εξασφαλίσει τον τίτλο του ανατόμου της γυναικείας ψυχής. Όμως, ελάχιστα μπορούσε να φανταστεί πως το δράμα ενός φανταστικού προσώπου, όπως η Ζιζέλ, θα μπορούσε ποτέ να του δημιουργήσει όλη αυτή την αναστάτωση που τόσο αψήφιστα είχε δεχτεί στην αρχή. Και μόνο χάρη στην διορατικότητα και την επιμονή της Αντρέ, της γραμματέας του, άρχισε να συνειδητοποιεί τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε γι' αυτόν ένας άγνωστος άνδρας, κάποιος Ρενέ, που εμφανιζόταν ξαφνικά με μια σειρά από επιστολές όπου εξιστορούσε το μεγάλο δράμα - ένα δράμα, που σύμφωνα με τα λεγόμενά του ήταν δημιούργημα αυθυποβολής και για το οποίο ευθυνόταν ο διάσημος συγγραφέας.
[...]