Ήταν γύρω μου όλες ακριβώς όπως τις θυμόμουν, όπως πραγματικά ήμασταν εμείς που μεγαλώσαμε μέσα σ' εκείνη την αντίξοη και πολυτάραχη εποχή: ικανές, δραστήριες, μαχητικές, ιδεαλίστριες, συναισθηματικές, συνετές, με "σεμνή" αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στο μέλλον, αλλά συγχρόνως και ταλαιπωρημένες, καταπιεσμένες, συνεσταλμένες, προστατευτικές και αφάνταστα μητρικές.
Τις κοιτούσα και καταλάβαινα ότι τα λόγια δεν ήταν αρκετά για να εκφράσουν όσα αισθανόμουν. Ενόσω μιλούσα, ταυτόχρονα σκεπτόμουν. Κάτι άλλο έπρεπε να κάνω· κάτι που να εμφανίσει τη συμμετοχή και την προσφορά της δικής μας γενιάς στο σημερινό γίγνεσθαι. Κάτι που να μείνει. Και αυτό πρέπει να είναι γραπτό.
... Μπροστά μου πρόβαλλε το εξώφυλλο ενός βιβλίου που ζητούσε τίτλο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή τον συνέλαβα. Θα έγραφε: "Μια γυναίκα θυμάται"!