Η Μήδεια, η Κλυταιμνήστρα, οι γυναίκες της Λήμνου, οι πενήντα κόρες του Δαναού... Γυναίκες στιγματισμένες μέσα στο χρόνο, παρεξηγημένες για τα κίνητρα τους. Τα ονόματα τους δεν κληρονομήθηκαν ποτέ ξανά, στιγματισμένα κι αυτά.

Γυναίκες δυναμικές, εκρηκτικές, που δεν άντεξαν να τις ταπεινώσουν, να μην τις υπολογίζουν. Έθεσαν τους δικούς τους όρους. Διάλεξαν το τίμημα της δράσης από την αδράνεια, από τον αργό θάνατο των συμβιβασμένων ζωών στις οποίες οι άλλοι τις καταδίκασαν.

Η ιστορία γράφτηκε χωρίς εκείνες, εξοστρακίζοντας τες στις καταραμένες μορφές που στοιχειώνουν το Χρόνο και τις Τέχνες.

Πώς να νιώθανε άραγε; Τι να σκέφτονταν; Ποιά θα ήταν η ιστορία αν την ακούγαμε απ’ τα χείλη τους; Πώς είναι να περπατάς στη πίσω πλευρά του φεγγαριού, μαζί τους και μαζί με τόσες άλλες, σύγχρονες τους και σύγχρονες μας, που αν θέλαμε να αφουγκραστούμε την αλήθεια τους, θα κατέρρεε σαν πύργος στην άμμο, ο "ευπρεπής", "ηρωικός" και αντρικά πλασμένος κόσμος γύρω μας.