Ντίλια: Μικρή, άκουγα τον πατέρα μου να λέει "Έχασα τη γυναίκα μου σε αυτοκινητικό...»" και δεν καταλάβαινα. Αν ήξερε πού ήταν, γιατί δεν πήγαινε να τη βρει; Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δεν εξαφανίζονται απλά και ότι, άμα δεν μπορείς να βρεις κάποιον, είναι γιατί δεν ψάχνεις στο σωστό μέρος. Έγινα ιχνηλάτισσα. Ανακαλύπτω χαμένους ανθρώπους με το σκυλί μου. Μια μέρα, η αστυνομία χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και συνέλαβε τον πατέρα μου για την απαγωγή της Μπέθανι Μάθιους. "Ποια είναι η Μπέθανι Μάθιους;" τον ρώτησα. "Εσύ", αποκρίθηκε.

Έρικ: Η Ντίλια ήταν πάντα δίπλα μου. Από πολύ νωρίς όμως, το ποτό έγινε για μένα δεύτερη φύση και κινδύνευσα να τη χάσω. Αποκτήσαμε μια κόρη, τη Σόφι, και σχεδιάζαμε να παντρευτούμε. Τώρα, όμως, κατηγορούν τον πατέρα της ότι έχει μια δεύτερη ζωή. Ποιον; Αυτό τον άνθρωπο που ποτέ δεν έκρυψε το παραμικρό. Είναι παράνοια! "Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, Άντριου. Είναι σίγουρα περίπτωση λανθασμένης ταυτότητας", του είπα. "Δεν έγινε λάθος", μου απάντησε ήρεμα. Ο δικηγόρος μέσα μου αναρωτιέται αν η Ντίλια έκλαιγε όταν την απήγαγε. Αν η μητέρα της την αναζητούσε ώσπου να πεθάνει ή αν ζει και την αναζητάει ακόμα.

Άντριου: Γιατί το έκανα...Έχει σημασία, Ντίλια; Έχεις ήδη σχηματίσει την άποψή σου. Σκέφτεσαι ότι είμαι ή ήρωας ή τέρας. Ίσως αν μάθεις τι συνέβη να αλλάξεις γνώμη για μένα, έστω και αν δεν αλλάζει αυτό που έκανα πριν από είκοσι οκτώ χρόνια. Πίστεψε ό,τι θέλεις, αλλά, σε παρακαλώ, απάντησε στην ερώτησή μου. Αν βρισκόσουν στη θέση μου, είσαι σίγουρη ότι δε θα έκανες το ίδιο;

Μερικές φορές περπατάμε στη ζωή με κλειστά μάτια ώσπου κάποιο συμβάν μας αναγκάζει να παραδεχτούμε ότι μόνοι μας δέσαμε το ύφασμα γύρω από αυτά. Τι θα ανακαλύψει, άραγε, η Ντίλια για τον εαυτό της και για τους αγαπημένους της, όταν κοιτάξει κατάματα το παρελθόν της;