Τις στιγμές που ονειρεύτηκες ποτέ δεν θα τις ζήσεις.
Μεταμορφώθηκαν σε σύννεφα της ζωντανής φυλακής σου.
Μονάχα σαν σε παίρνει ο ύπνος, αγγίζεις μιαν ακρούλα
Απ’ τα τσαλακωμένα φουστάνια τους.
Κι αυτό μοιάζει αρκετό.
Μια τρυφερή σπρωξιά για να συνεχίσεις τις μουσικές ακροβασίες σου.
Το δέντρο κάτω στην αυλή το’ κάψε η φετινή παγωνιά.
Κι εσύ νόμιζες πως θα’ ναι πάντα εκεί να σου χαρίζει αρώματα, σκιές
Και λυπητερές ιστορίες.
Από μέρα σε μέρα θα έρθει το συνεργείο του Δήμου
Και θα γεμίσει ο δρόμος
Ξερές φετούλες ερημιάς.