Το έργο Παροιμίες του πατέρα της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαου Πολίτη, είδε το φως της δημοσιότητας το 1899, για να τον ακολουθήσουν συνολικά μέχρι το 1902, άλλοι τρεις τόμοι. Όπως μας προϊδεάζει και ο τίτλος του έργου, πρόκειται για μία συλλογή παροιμιών και παροιμιακών φράσεων του ελληνικού λαού, που ο Πολίτης φρόντισε με επιμέλεια να συλλέξει. Στις σελίδες του έργου, ο Πολίτης δεν αρκείται στην απλή καταγραφή των παροιμιών, αλλά προχωρά σε πιστή και ακριβή ερμηνεία, δίνει την προέλευση αλλά και συσχετίζει με αρχαία και βυζαντινά γνωμικά, ρητά και παροιμίες. Μα η ψυχή των ανθρώπων πολλές φορές, η ανάγκη της έκφρασης, η λαϊκή σοφία ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια και έτσι προκύπτουν και ίδιες, απαράλλακτες παροιμίες με ξένους λαούς. Και αυτές τις καταγράφει σε μία σπάνια παρακαταθήκη... Διαβάζουμε λοιπόν μεταξύ άλλων, Αγάπα με και μην το λες/να τελειώνουν οι δουλειές, δηλαδή οι κολακείες και οι φιλικές προσφωνήσεις μόνο απώλεια χρόνου φέρνουν (!). Άλλοι παπάδες ήλθανε/άλλα βαγγέλια φέρανε ή αλλουνού παπά βαγγέλια, δηλαδή νέοι άρχοντες, νέοι κανόνες (!). Ήσυχος σαν αρνάκι, εκεί που οι αρχαίοι έλεγαν «αρνίου μαλακώτερος» και οι Ρωμαίοι "oveplacidior" ή Θέλει η νύφη κι ο γαμπρός;/μούντζαις ‘ς το συμπεθερειό (!) για τους Ηπειρώτες, Θέλοντας νύφη και γαμπρός/πομπή των συμπεθέρων (!) για τους Μεσσήνιους.