Τον ξέρουμε ως στιχουργό, ίσως να έχουμε διαβάσει και κείμενά του στο βραχύβιο "Αυγό, το πιο γκαγκάν περιοδικό των Βαλκανίων". Όμως ο Μανώλης Ρασούλης ήταν και ένας "ακονισμένος" συγγραφέας, ήδη από τα πρώτα του βιβλία, τα οποία κυκλοφόρησαν εκεί κατά το ψυχορράγημα της χούντας. Τότε πρωτοεμφανίστηκε με μια ανατρεπτική "τριάδα", τα "Μεγάλος ήρωας σε μικρή χαρτοσακούλα" (1970), "Η μπαλάντα του Ισαάκ" (1972) και "Κβο βάντις στάτους κβο" (1976). Βιβλία απολύτως αντιπροσωπευτικά αυτού του πολυσχιδούς ανθρώπου, για τον οποίο ένα είναι σίγουρο: τάραζε τα καλλιτεχνικά/πνευματικά βαλτωμένα νερά του τόπου μας με γόνιμο τρόπο.
Δηλωτικό της σπανιότητας, αλλά και ποιότητας βάθους του, είναι το ότι διαβάζουμε σήμερα τα έργα ενός εικοσιεπτάχρονου (τότε) νέου, και βρίσκουμε μέσα σ’ αυτά τον ολοκληρωμένο άντρα που πρόωρα και άδικα μας άφησε σε ηλικία μόλις 66 ετών, το 2011.

Το (από τη μακρινή δεκαετία του ’70 κιόλας) εξαντλημένο "Μεγάλος ήρωας σε μικρή χαρτοσακούλα" είναι μια συλλογή επτά διηγημάτων. Όλα ατμοσφαιρικά και συναρπαστικά, από τα τραγικά "Κάτασπρο καράβι - κατακόκκινη θάλασσα" και "Οι καουμπόιδες καλπάζουν πάνω σε ταριχευμένες αγελάδες", μέχρι τα σκωπτικά "Μεγάλος ήρωας σε μικρή χαρτοσακούλα" και "Το σκυλάκι με την κυρία" (καυστική καταγραφή του μεγαλοαστικού ξεπεσμού), τα ανατρεπτικά/ανένταχτα "Ο τρίτος" (ο άνθρωπος ως "θεός" σε μια διένεξη εντόμων περί τη σορό μιας ψόφιας μύγας!) και "Έλληνες, γρηγορείτε!", μέχρι το αιχμηρά επίκαιρο, περί τον μισό αιώνα μετά(!), "Φαρενάιτ 1965" - μια καταιγιστική προσωπική μαρτυρία/καταγγελία των μικροπολιτικών παραμάγαζων που λειτουργούσαν στους αρτηριοσκληρωτικά διαμορφωμένους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής των Λαμπράκηδων, της ΕΔΑ και του παράνομου ΚΚΕ.