Ένα απόγευμα τέσσερα παιδιά της γειτονιάς μου πιάσανε ψιλή κουβέντα με τρεις τετράποδους μπόμπιρες, επισκέπτες στα μέρη μας.
Τα μουτράκια τους σε μαύρο, καφετί με πιτσιλιές, άσπρο μαλλιαρό.

Τα αγόρια άπλωσαν τα χέρια για να χαϊδέψουν τα κεφαλάκια τους.
Οι μπόμπιρες ξεθάρρεψαν και τους είπαν τα ονόματα και την ιστορία τους.
Είχα στήσει ήδη αφτί.

Η ζωή του "Πάρη Αδέσποτου" τούς συγκίνησε. Στα κρυφά, δάκρυσα κι εγώ. "Ποτέ πια κανένα αδέσποτο", είπαν ο Πέρι, ο Άλκης, ο Γιώργος κι ο Βασίλης.

Μέσα σε ένα απόγευμα τρεις οικογένειες απέκτησαν νέα μέλη.
Μέσα σε ένα απόγευμα τρία μοναχικά και φοβισμένα μουτράκια γέμισαν με ελπίδα, χαμόγελα και αγάπη.

Μέχρι σήμερα ζούνε όλοι μαζί ευτυχισμένοι με μόνη εξαίρεση την ώρα που κάποιοι μπόμπιρες πλατσουρίζουν στο καθαρό πάτωμα, σου κάνουν γλουτς για να τους δώσεις το μπισκοτάκι που τρως, λένε μπλιαχ στα εμβόλια του γιατρού, μασουλάνε τα χαλάκια της μαμάς με πολλή αγάπη και σε τρελαίνουνε με τα γαβ και γουβ!!

Αχ! Τι ωραία που είναι η οικογένεια...