"Την Ευρώπη τη γνώρισα στο πανεπιστήμιο. Ήταν ο πρώτος μου ελληνικός έρωτας. Ο πρώτος επί ελληνικού εδάφους. Η ιστορία μας δε διήρκεσε πολύ. Μόλις δεκαοχτώ μήνες. Ήταν τόσο έντονη και τόσο συνδεδεμένη με την ελληνική γλώσσα. Μια γλώσσα άγνωστη μέχρι τότε σε μένα. Γι' αυτό, ίσως, όποτε θυμάμαι την Ευρώπη ή όποτε με επισκέπτεται στα όνειρά μου, το πρώτο πράγμα που εισβάλλει στη μνήμη ή στην ονειρική φαντασία μου είναι το στόμα της. Τα υπέροχα χείλη της και οι άγνωστες ελληνικές λέξεις που πρόφεραν κι εγώ καταβρόχθιζα με λαιμαργία".

Πώς γίνεται και γράφοντας για μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου καταλήγεις να μιλάς για την Αθήνα, την Ευρώπη και τον έρωτα; Πώς γράφοντας για άγνωστες ελληνικές λέξεις καταλήγεις να μιλάς για τον Κώστα Ταχτσή, τα αλβανικά και τα σεξ σινεμά στην Ομόνοια; Πώς γράφοντας για ένα ταξίδι στην Αλβανία του μέλλοντος καταλήγεις να μιλάς για έναν Κινέζο πρόσφυγα στο Λονδίνο; Πώς γράφοντας για την άδεια παραμονής καταλήγεις να μιλάς για το Μεγάλο Ανατολικό του Ανδρέα Εμπειρίκου και την Ανάσταση του Κυρίου; Πώς γράφοντας για τους μετανάστες καταλήγεις να μιλάς για τον Μαρξ, την αθεΐα και τους ιπτάμενους δίσκους; Πώς γράφοντας για τη γλώσσα των ονείρων καταλήγεις να μιλάς για τα Βαλκάνια και την Αγια-Σοφιά; Πώς γράφοντας για έθνη
και ιδεολογίες καταλήγεις να μιλάς για αυτό το ιλαροτραγικό ον που λέγεται Άνθρωπος; Πώς γράφοντας για την απελπισία καταλήγεις να μιλάς για την ελπίδα; Πώς γράφοντας για τους Άλλους ανακαλύπτεις, ξαφνικά, ότι μιλάς για τον εαυτό σου;

Στο βιβλίο "Με λένε Ευρώπη" το αύριο συνυπάρχει με το σήμερα, ο σπαρακτικός ρεαλισμός με το μαγικό παραλογισμό, η ειρωνεία με τον έρωτα, η Δύση με την Ανατολή και η πραγματικότητα με τη μυθοπλασία...