Μπορώ να σε βοηθήσω.
Αυτά ήταν τα λόγια, τα λόγια με τα οποία ξεκίνησαν όλα, τα λόγια που άλλαξαν τη ζωή της Ζόι.
Έστριψε στη γωνία της δέκατης τέταρτης οδού στη Γιούνιον Σκουέαρ, έπεσε πάνω σ’ έναν μικροπωλητή που πουλούσε με το καρότσι του ψημένα καρύδια με μέλι, είδε έναν αδύνατο τύπο που έμοιαζε με τη φιγούρα που βρίσκεται στο Τζόνι Γουόκερ, ο οποίος πουλούσε αντίγραφα Ρόλεξ σε μια δερμάτινη βαλίτσα και η οποία άξιζε πιο πολλά απ’ το εμπόρευμα που προσπαθούσε να πουλήσει. Όχλος από το κέ-ντρο του Μανχάταν που πηγαίνει βιαστικά καθημερινά στη δουλειά του με τη συγκοινωνία, πέρασε δίπλα της και χάθηκε στη λήθη. Μπήκε σ’ ένα βιβλιοπωλείο στη δέκατη έβδομη οδό.
"Μπορώ να σε βοηθήσω".
Κρατώντας σφιχτά στο στήθος της ένα βιβλίο, κοίταξε τη γυναίκα που στεκό-ταν δίπλα της. Η Ζόι γονάτισε μπροστά στους ατελείωτους τόμους εγχειριδίων αυτο-βοήθειας σχετικούς με δίαιτες στα ράφια του Μπαρνς και Νομπλς. "Συγγνώμη;"
Η γυναίκα γονάτισε δίπλα της και τίναξε τα μακριά, ξανθά μαλλιά της πάνω απ’ τον ώμο της. "Μπορώ να σε βοηθήσω".
Η Ζόι ανοιγόκλεισε τα μάτια της. "Μάλλον με μπερδεύετε με κάποια άλλη. Δεν ζήτησα τη βοήθειά σας".
"Αλλά τη χρειάζεσαι, έτσι δεν είναι;"
"Τι;' Η Ζόι σηκώθηκε, ένα «κρακ» ακούστηκε απ’ τα γόνατά της. Έξυσε το φρύδι της που τη φαγούριζε και μετακίνησε τα βιβλία που κρατούσε, από το ένα χέρι στ’ άλλο.
Η γυναίκα σηκώθηκε ακολουθώντας τη. «Ε, κοίτα, δεν είναι κάτι σπουδαίο. Απλώς είναι... λοιπόν, έχω βρεθεί εκεί. Ξέρω πώς είναι. Ξέρω πώς μπορώ να το διορθώσω".
Η Ζόι δεν καταλάβαινε τι της έλεγε αυτή η παράξενη γυναίκα, αλλά ήξερε ότι δεν ήταν το πιο ασυνήθιστο πράγμα να σε πλησιάζουν μερικοί ανισόρροποι άνθρωποι όταν ζεις στη Νέα Υόρκη. Ακόμη και στο Μπαρνς και Νομπλς. Ακόμη και στους τρελάρες άρεσε ένα καλό βιβλίο.