Μετά τον αιφνίδιο και πρόωρο θάνατο της γυναίκας του, ο Χρήστος νιώθει να χάνει το μοναδικό του στήριγμα. Πολύ σύντομα θα διαπιστώσει πως δεν μπορεί πια να ανεχτεί άλλο τη μέχρι τότε ζωή του και αναζητά εναγωνίως έναν καινούριο σκοπό για να συνεχίσει να πορεύεται. Η εσωτερική του αυτή αναζήτηση θα τον οδηγήσει στο παλιό πατρικό του σπίτι, σε ένα μικρό χωριό της ελληνικής επαρχίας, έναν τόπο που είχε πάντα τον τρόπο να εξασφαλίζει την επιβίωση των λιγοστών κατοίκων του. Μέσα σε λίγους μήνες στο μικρό αυτό χωριό θα γίνουν γεγονότα μεγάλα, καθώς οι κάτοικοι θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τον τρόπο να επιβιώσουν μέσα στις συνθήκες της γενικής οικονομικής κατάρρευσης που θα ακολουθήσει.

Ο καθένας για τον εαυτό του, ο καθένας για τον άλλον, ο καθένας για όλους, είναι μερικοί από τους τρόπους που θα δοκιμαστούν, με έναν και μόνο στόχο, την επιβίωση για το σήμερα και την ελπίδα για το αύριο. Και πίσω απ' όλα αυτά τίθεται το αμείλικτο ερώτημα: Είναι ο άνθρωπος πραγματικά ελεύθερος να ορίσει τη ζωή του με τις αποφάσεις του ή μήπως οφείλει να υπακούει και να υποκύπτει στην Αναγκαιότητα, μήπως τελικά όλα όσα μας συμβαίνουν -καλά ή άσχημα- καθορίζονται από τις αποφάσεις των άλλων; Ο Χρήστος, ο Ιάκωβος, η Βασιλική, ο μικρός Θωμάς, ο Λουκάς, η Καλλιόπη και άλλοι, θα θελήσουν να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή και τη μοίρα τους, μα κάθε φορά που θα νομίζουν πως το πετυχαίνουν, ένα άλλο ριζικό θα τους γράφεται.

[...] "Ετούτος ο Κόσμος έχει ίσια και στραβά κι ο άνθρωπος θεριό είναι ανήμερο και στα καλά και στα στραβά του. Όλα μπορεί να τα βαστήξει και τον πόνο και το δάκρυ και το αίμα. Μα οι βουλές κι οι αποφάσεις του, ένα τίποτα μετράνε, κούκουτσο δεν προσφέρουν. Ολάκερη η ζωή μας από των αλλονών τις βουλές γράφεται, στρίβει, τρέχει, ξοδεύεται, τελεύει. Κι απόψε, εδώ, στον τελευταίο μου τον γυρισμό, φυτεύω ετούτη τη Σοφία του Κόσμου στις πέτρες και στα χώματα της παλιάς μου της ζωής. Για να μάθουν, για να μην ξεχάσουν, για να συγχωρέσουν". [...]