Η Μαντάμ Ροζ δεν υπήρξε ίσως ποτέ αυτό που θα αποκαλούσε κανείς πραγματική καλλονή, αλλά είχε -και συνεχίζει ακόμη να το έχει σε μια πολύ προχωρημένη ηλικία- αυτό το κάτι που τραβάει τους άντρες περισσότερο από την ομορφιά: πνεύμα, σπιρτάδα, απόλυτη ελευθερία στις σχέσεις μαζί τους και εξ' ίσου απόλυτη ελευθερία στον τρόπο που μιλάει. Οι αναμνήσεις της αντικατοπτρίζουν ολόκληρο τον εικοστό αιώνα, ακόμη κι αν μερικές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την αλήθεια μέσα απ' τα όσα αναπλάθει η μνήμη της Μαντάμ Ροζ.
Αποτραβηγμένη απ' τον κόσμο μέσα στη χρυσωμένη θαλπωρή του σπιτιού της, βρίσκει στο πρόσωπο ενός μακρινού και νεαρού συγγενή, τον οποίο αποκαλεί "εξάδελφο Γκαστόν", έναν συνομιλητή υπομονετικό αλλά και αυθάδη, μερικές φορές. Ο Γκαστόν έχει παραχωρήσει στον εαυτό του μια ολόκληρη χρονιά αργίας, προτού μπει και αυτός στο "σύστημα" από το οποίο λίγοι τελικά κατορθώνουν να ξεφύγουν. Τα απογεύματα, τα περνά με τη συντροφιά της Μαντάμ Ροζ, μαθαίνοντας όλα όσα τα πανεπιστήμια παρέλειψαν να τον διδάξουν: ότι η επιπολαιότητα είναι τέχνη, ο έρωτας κάτι σαν το κρυφτό, η προσποίηση ένα παιχνίδι στο οποίο επί το πλείστον οι γυναίκες κερδίζουν. Έχει φτάσει η στιγμή για τον Γκαστόν να περάσει στην πράξη, θέτοντας σε εφαρμογή τα μαθήματα της Μαντάμ Ροζ, στην οποία δεν απομένει πια παρά να αποσυρθεί, μαζί με τον εικοστό αιώνα, του οποίου η ίδια αποτελεί πλέον την ενσάρκωση, έχοντας ζήσει τις σημαντικότερες στιγμές του.