Στο σύντομο αυτό βιβλίο-μανιφέστο ο Λευτέρης Κουσούλης εναντιώνεται στην τάση της εποχής να χτίζει όλη την δημόσια συζήτηση γύρω απο το επίκαιρο. Γι αυτόν το επίκαιρο, το στιγμιαίο αποτελεί μια παγίδευση που περίτεχνα περιορίζει την δημόσια συζήτηση. Το προσκήνιο κατακλύζεται από το επίκαιρο και χειροκροτείται ως αιώνιο, "κερδίζοντας προσωρινά την μάχη με τον χρόνο".

Προκειμένου δε αυτή η πρακτική να συντηρηθεί, "έρχεται η μυθοπλασία του μεγάλου σκοπού να λυτρώσει το βασανισμένο απο την ματαιότητα άτομο και να το τοποθετήσει στην προσδοκία του ελπιδοφόρου μακρινού χρόνου". Την απόδραση αυτή, αναγκαστικά, θα συνοδεύσει μετά απο ένα σημείο η μετάβαση στο υπερφίαλο και εν τέλει το γελοίο...

Το κάλεσμα του βιβλίου είναι "οι κοινωνοί της πραγματικής ζωής" να προσπεράσουν το επίκαιρο και να βιώσουν, αγωνιζόμενοι, την πραγματικότητα.