Dasein. Το άγραφο λευκό χαρτί συνδέει ζωγραφική και γράψιμο. Αυτό έχουν απέναντί τους. Εκεί γίνεται η κατάθεση από τον καλλιτέχνη μιας μορφής, που ανασύρει από τα βαθιά σκοτάδια του είναι του, και, μ' όλο που είναι δικό του πλάσιμο κάθε στιγμή, ωστόσο την παλεύει, την ανασυνθέτει μέχρι να αναγνωρίσει σε αυτήν κάτι που θα ευχόταν να είναι ή που να τον πείθει ότι είναι Αυτή η διαδικασία, να φτιάξεις κάτι που είναι, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την περιγραφή, με το να περιγράφεις κάτι. Έχω στο νου μου ένα παλιό πορτρέτο της φίλης του Ε.Α. όπου δεν αναγνωρίζεται φυσικά κανένα χαρακτηριστικό της, κι όμως ταυτίζεται απόλυτα με τη χρυσοκίτρινη λάμψη της φυσικής της παρουσίας, των μαλλιών και του δέρματος και, σε κάποια σκούρα στρογγυλέματα, με τα μεγάλα βαθιά της μάτια. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι εδώ είναι η Ελένη. [...]

Ελλάδα. Εποχή. Οδηγώντας μοτοσικλέτα μπόρεσε ο Θεοφυλακτόπουλος στη δεκαετία του '60 να ξεφύγει από τους δασκάλους του και να περάσει σ' ένα δικό του ανθρωποκεντρικό κλίμα: άνθρωπος με μηχανή, με σκύλο καμιά φορά, δύο άνθρωποι, γυναίκα, άντρας σε πόρτα, σε κάθισμα, όρθιος, σπάνια σε τοπίο, ανφάς, προφίλ, ζευγάρι, σύμπλεγμα. Πολιτική και φύση ελληνική, μνημειακότητα, βιαιότητα, ανισότητα, δέος, τρυφερότητα γυναικείων ώμων, όλα αλέθονται στο μύλο του και χωνεύονται έχοντας επίγνωση της νεότερης παράδοσης και αναζητώντας την παράδοση ολοένα πιο βαθιά, πέρα από τον 20ό, πέρα κι από την Αναγέννηση, πίσω βαθιά, στα χρόνια όπου η τέχνη δεν είχε λόγο ύπαρξης έξω από τον άνθρωπο. [...]

Μεγάλο χακί έργο. Θες να το ξεχωρίσεις γιατί εκεί το ανθρώπινο σχήμα έσβησε, μα το υλικό που αναδεύεται σαν υγρή αμμολάσπη ανακαλεί μια παρουσία, τρέμει όλο από ψυχή. [...]

Καψίματα. Καμένο χαρτί στο μάτι της κουζίνας, πάτος από σπασμένο κανάτι και γύρω οι φιγούρες: διαστημικές ή των σπηλαίων;

Ταπεινός καλλιτέχνης: Προσπάθησα να κυκλώσω σπαραγματικά το φαινόμενο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, που τυχαίνει να γνωρίζω από παλιά, και να φωτίσω μερικές λεπτομέρειες μιας διαδρομής. Γεννήθηκε το 1939 στο Μεταξουργείο. Ταξίδεψε πολύ, παντρεύτηκε πολύ, οδήγησε πολύ και δούλεψε πάρα πολύ πάνω σε λίγα θέματα. Άλλαξε σπίτια, γειτονιές και πόλεις. Στη Θεσσαλονίκη στέριωσε ανάμεσα 1988 και 2006, και έδωσε και πήρε σαν δάσκαλος στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τώρα μένει στο Καλαμάκι και κάνει ποδήλατο, ενίοτε μαζί με τη μικρή του κόρη. Προεκτείνοντας λίγο το ζήτημα λέω πως θα' θελα να βρισκόμουν στο Da Capo ένα πρωί του 2100, να πίναμε espresso με το Μάκη και, με την προϋπόθεση ότι και το Λονδίνο θα είναι ακόμα στη θέση του, να διαβάζαμε στο "Βήμα" πόσο ακριβά πάνε τα έργα του στα Greek Sales. Εκείνος θα απορεί.

(Τζούλια Τσιακίρη, "Ένα προσωπικό κείμενο για το ζωγράφο Μάκη Θεοφυλακτόπουλο")