Στην πεδινή Θεσσαλία οι ξακουστές μαΐστρες, για να δέσουν με μάγια όποιον επιβουλεύονταν, μαγείρευαν ζωικά και φυτικά είδη, μιαρά και μη εδώδιμα. Για να μαζέψουν τα βότανά τους λέγεται ότι ξεχύνονταν γυμνές κάθε Πρωτομαγιά στα λιβάδια και, όταν το φεγγάρι ήταν γεμάτο, το κατέβαζαν κάτω και το άρμεγαν σαν αγελάδα, εκστομίζοντας συνάμα τα μαγικά λόγια τους και επικοινωνώντας με αόρατα δαιμονικά όντα. Πέρα όμως από την επιβλαβή μαγεία, οι μαΐστρες ήξεραν εξίσου καλά να λύνουν μάγια και μπορούσαν να θεραπεύουν ασθένειες, λειτουργώντας ευεργετικά για την κοινωνία. Η μαγεία ευρισκόμενη σε συνάφεια με τη μαγειρική, το κατεξοχήν γυναικείο πεδίο δράσης, συνιστούσε γνώση στην οποία δεν είχαν πρόσβαση οι άνδρες. Η μαγεία ασκούνταν κυρίως από γυναίκες με στόχο τους άνδρες, είτε για να τους κερδίσουν ως συζύγους είτε για να καταστείλουν την ανδρική κυριαρχία. Συνιστούσε όχι μόνο άμυνα-αντίσταση, αλλά και ένα είδος συμβολικής εξουσίας στο πλαίσιο της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Και αν στο πεδίο της μαγείας δεν είχαν πρόσβαση όλες οι γυναίκες παρά μόνο οι μαΐστρες, το πεδίο της μαγειρικής τις αφορούσε όλες. Η μαγειρική στην παραδοσιακή κοινωνία των καραγκούνηδων, όπως και στην ελληνική παραδοσιακή κοινωνία ευρύτερα, ήταν γυναικεία τέχνη και τεχνική κοινωνικά μαθημένη που επικοινωνούνταν προφορικά και δια ζώσης, από γενιά σε γενιά, από μάνα σε κόρη. Οι γυναίκες μαγείρευαν σε καθημερινή βάση και προσέφεραν τα ωφέλιμα φαγητά τους στην οικογένεια, στους επισκέπτες, στον Θεό, καθώς και στη γέννηση, στον γάμο και στον θάνατο του κάθε ατόμου.