Ο Λυσίας ως λογογράφος μιμείται τους δισταγμούς και το αφελές ύφος του απλού Αθηναίου της εποχής του. Γι' αυτό και τα επιχειρήματα που φέρνει στους δικανικούς λόγους του αναπτύσσονται τόσο φαινομενικά τίμια, ώστε τα αντίστοιχα του αντίδικου να φαίνονται απατηλά. Την τεχνική αυτή διαπιστώνουμε και στον Υπέρ αδυνάτου λόγο, που χαρακτηρίστηκε ως το αριστούργημά του.

Ωστόσο ερωτήματα που γεννιούνται, κατά τη μελέτη αυτού του λόγου, είναι: Κατορθώνει ο αδύνατος να πείσει τους δικαστές του; Τα επιχειρήματά του έχουν βάση (λογική και αντικειμενική) ή στηρίζονται σε σοφίσματα; Πού φαίνονται στο λόγο οι αρετές του ιδιαίτερου λυσιακού ύφους;

Σ' αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει τεκμηριωμένα το βιβλίο τούτο, κάνοντας συγχρόνως και μια ευχάριστη περιήγηση σε πολλές περιοχές του ιδιωτικού και δημόσιου βίου των αρχαίων.