Ενεδυσάμην τον άνθρωπο
και ενεδύσατό με η κτίσις μου...

Συναντά τη φιλοσοφία η ποίηση, συναντά τον αντίλαλό του ο Λόγος, συναντά τον ανώτερο Εαυτό του ο άνθρωπος και μαζί πορεύονται, χορεύοντας εν αρμονία "...από το άπειρο στον κόσμο, από τον κόσμο στον άνθρωπο, από τον άνθρωπο εις εμαυτόν".

Σε τούτο το βαθύπνοο ποιητικό έργο, ο Δημήτρης Κακαλίδης, "αειχρόνιος άρχων", ανεβάζει τον άνθρωπο στο ύψιστο σημείο της πνευματικής του εξέλιξης απ’ όπου "συνειδητοποιός των ανέμων", "ειρηνοποιός των υδάτων" "εξέρχεται" και "ανευρίσκεται" αναζητώντας την προαιώνια σχέση του με το Σύμπαν.

Εγώ η αρχή τον απείρου,
ο ένας, ο κοσμογονικός αριθμός,
και ως άνθρωπος,
εκ τον πανάγιου στόματός μου
τον υπέρτατο Λόγο μου ακούω,
και εις τους αιώνας των αιώνων
τα μεγαλεία της δημιουργίας μου
διδάσκομαι ο πεπτωκώς.