Όταν ήταν παρών ο Γουίλλομπυ, η Μάριαν δεν είχε μάτια για κανέναν άλλον. Οτιδήποτε έκανε αυτός ήταν σωστό· οτιδήποτε έλεγε ήταν έξυπνο. Κι εκείνος, από την πλευρά του, τις βραδιές που έπαιζαν χαρτιά στο Παρκ, έκλεβε τον εαυτό του και όλους τους άλλους για να την αβαντάρει. Αν η βραδιά ήταν χορευτική, ήταν ο αποκλειστικός σχεδόν καβαλιέρος της, και όταν αναγκάζονταν να χωριστούν για έναν-δυο χορούς, φρόντιζαν να βρίσκονται δίπλα και σπάνια έλεγαν κουβέντα σε οποιονδήποτε άλλον. Η συμπεριφορά αυτή, όπως είναι ευνόητο, τους έκανε επίκεντρο της γενικής θυμηδίας. Αλλά τα γέλια και οι κοροϊδίες δεν τους πτοούσαν, έδειχναν μάλιστα να μην τους ενοχλούν στο ελάχιστο.