Με την αγάπη του για την ποίηση και τη φυσική του κλίση προς την τέχνη των στίχων, ο συνθέτης και αρχιμουσικός Λεωνίδας Ζώρας (1905-1987) θα αναγνωρίσει εν έτει 1925, πρώτος μεταξύ των ελλήνων μουσουργών, την ποιητική αξία του Καρυωτάκη. Πολύ πριν από την έκδοση της ποιητικής συλλογής "Ελεγεία και Σάτιρες" (1927) και τον εντυπωσιακό απόηχό της, [...] ο Ζώρας καταπιάνεται με τον "Γύφτο", από τη δεύτερη συλλογή του ποιητή, τα Νηπενθή (1921).
Με εξαίρεση τον κύκλο 5 τραγουδιών του συνθέτη Θεόδωρου Καρυωτάκη, που εκδόθηκε το 1934 ως αφιέρωμα στη μνήμη του εξάδελφου του ποιητή [...] η ποίηση του Καρυωτάκη δεν βρίσκει ανταπόκριση στο χώρο της ελληνικής μουσικής δημιουργίας για τις επόμενες δύο δεκαετίες. Το νήμα θα πιάσει ξανά ο Ζώρας στις αρχές της δεκαετίας του '50, συνθέτοντας αυτή τη φορά έναν κύκλο επτά τραγουδιών, τα Νηπενθή και Σάτιρες (1951-1959).

Η έκδοση του κύκλου "Νηπενθή και Σάτιρες" στοχεύει στην ολοκλήρωση της εικόνας του Λεωνίδα Ζώρα ως συνθέτη όχι μόνο της εθνικής σχολής αλλά και του μοντερνισμού, με σημαντικότατη συμβολή στο είδος του τραγουδιού για φωνή και πιάνο μέσα από τις πρώτες μελοποιήσεις στίχων Γ. Σεφέρη, Κ. Καρυωτάκη, Γ. Θ. Βαφόπουλου αλλά και Κ. Καβάφη. Ταυτόχρονα, επιθυμεί να συνεισφέρει στην μουσική εικόνα ενός μεγάλου ποιητή ελάχιστα εκπροσωπούμενου στην έντεχνη ελληνική μουσική φιλολογία, του Κώστα Καρυωτάκη.

Σοφία Κοντώση