Οι "Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου" διατηρούν το πρόσχημα της γραμμικής εξιστόρησης των περιπετειών μιας μεσοαστικής οικογένειας που οδηγείται σε διάλυση εξαιτίας της αδύνατης σύνθεσης πολλών διαφορετικών πραγματικοτήτων, πολλών νοηματικών τάξεων που συγκρούονται: το αληθινό τους όμως υλικό είναι το με την πρώτη ματιά αόρατο βάθος των κοινών "καθημερινών" συμβάντων. Το βάθος αυτό αποτελεί την έμμονη ιδέα μου, ο τόπος όπου κατοικεί η λυρική μου διάθεση ακονίζοντας την ιδιοτροπία της. Ούτε η τρέλα, ούτε η αμήχανη κινητικότητα της νέας γενιάς των εφήβων, ούτε η μικρο-πολιτική ίντριγκα, ούτε το όνειρο της οικονομικής αποκατάστασης, καταγράφονται, στη συνείδησή μου, σαν αυτό-που-απλώς-δείχνουν-να-είναι· η τετριμμένη θεματολογία πρέπει πάση θυσία (διαφορετικά, θα υποφέρω απ' τη φρίκη του Κυριολεκτικού) να μεταμορφωθεί σε ρεπερτόριο μιας παράδοξης πολυφωνίας, όπου το κάθε τι συνιστά μεταφορά ενός άλλου πράγματος κι εκείνο ενός τρίτου, επ' άπειρον. [...]

Ευγένιος Αρανίτσης