Έρωτας, πόνος και υπαρξιακή ανησυχία αποτελούσαν πάντοτε τις πηγές έμπνευσης της ποίησης. Το αυτό ισχύει και εδώ. Ως άνθρωπος πραγματικά αισιόδοξος, δεν είχα φόβο να μεταφέρω ειλικρινά απαισιόδοξα μηνύματα. Είχα ανάγκη και των δύο: αισιόδοξης προδιάθεσης, και απαισιόδοξης καρτερίας. Οι ερωτικοί στίχοι διασταυρώνονται και διαγκωνίζονται, συχνά απότομα, με τους υπαρξιακούς (όχι, βέβαια, ότι ο έρωτας δεν αποτελεί ένα κατεξοχήν υπαρξιακό ζήτημα), μέχρι που «συγχωνεύονται» λυτρωτικά στο τελευταίο άθυρμα, καθώς τη λύση δίνει ο έρωτας, ενώ η υπαρξιακή θεώρηση διευρύνει τα όρια της έννοιας του έρωτα και την ανυψώνει… Καθιστώ σαφές ότι δεν πάσχισα να εντάξω, τεχνικά, τα ποιήματα/σκαλαθύρματα σε φορμαλιστικά καλούπια. Δε θα το άντεχα. Η τέχνη είναι δυνατό να εμφανισθεί σε δύο μορφές: ως ένας λίθος που έχει υποστεί ταλαντούχα και επίπονη επεξεργασία ή απλώς ως ένας ακατέργαστος, που έχει εξορυχθεί με τα χέρια από τα βάθη της ψυχής. Το ανά χείρας πόνημα ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Αν συνιστά πολύτιμο λίθο ή μόνο πέτρα απόκειται στον αναγνώστη να αποτιμήσει, προς την επιείκεια του οποίου ποιώ επίκληση. Αυτά μόνο. Η ποίηση δεν αναλύεται, πρωτογενώς τουλάχιστον. Απλά, προσλαμβάνεται από την ψυχή του αναγνώστη, άλλες φορές βιωματικά, άλλες νοησιαρχικά…