Λαθρέμποροι, φυλακισμένοι, τζογαδόροι, χαφιέδες, πατροκτόνοι, παιδιά συζυγοκτόνων, φονικές μάνες, ηττημένοι αντάρτες. Κι ακόμα: ένας Ιάπωνας συγγραφέας που αυτοκτονεί με τον στυλογράφο του, μια απελπισμένη Ρωσίδα που διασχίζει τα σύνορα της χώρας σ' ένα βαγόνι της Μαφίας γεμάτο όπλα.

Τι συνδέει όλον αυτόν τον ετερόκλητο κόσμο των "Λαθρεμπόρων"; Απάντηση: η διαφθορά ως τρόπος ζωής. Η διαφθορά ως φυσική προέκταση του Κακού. Η διαφθορά ως κινητήρια δύναμη της Ιστορίας εφόσον, στην πραγματικότητα, οι ήρωες του Ανδρεάδη δεν είναι περιθωριακοί τύποι. Απλώς βιώνουν μια περιθωριοποιημένη, από την επίσημη θεώρηση της Ιστορίας, σκοτεινή περίοδο της Ελλάδας. Οι πρωταγωνιστές του Ανδρεάδη συγκροτούν τη μαύρη Ιστορία ενός διεφθαρμένου κράτους και των τυραννισμένων συνειδήσεων των πολιτών του, τη μικροϊστορία ενός κόσμου όπου τα όρια ανάμεσα στην εντιμότητα και την ατιμία, τη συνείδηση και την ασυνειδησία, τον ηρωισμό και την προδοσία, την ευθύνη και τη διαφθορά είναι ρευστά, σχεδόν ανύπαρκτα.

Λογικά, αν βρίσκεσαι απ’ τη μεριά των κυνηγημένων δεν σκέφτεσαι σαν κυνηγός κι αν είσαι διεφθαρμένος ως το μεδούλι δεν μπορεί να κάνεις κήρυγμα ηθικής. Κι όμως, αυτό ακριβώς είναι που καθιστά συναρπαστικό το βιβλίο του Ανδρεάδη: η ευκολία με την οποία κάποιοι χαρακτήρες μπορούν να περάσουν από τη μια κατάσταση πραγμάτων στην άλλη, στην κυριολεξία σαν να μη συμβαίνει τίποτε ή, πιο σωστά, σαν να μην εξαρτάται από τους ίδιους αυτή η ηθική παλινδρόμηση· σαν αυτό το ιδιότυπο λαθρεμπόριο συνειδήσεων να ορίζεται από κάποιο φυσικό νόμο πέρα και πάνω από τους ίδιους που, ωστόσο, ο αναγνώστης καλείται ξανά και ξανά να κρίνει την εγκυρότητά του...