"Το κόκκινο, κατακόκκινος
της φωτιάς ρήτορας
σε πεινασµένο λιάζεται τοπίο.
Σ' ένα της σάλπισµα
χλωρό κλαράκι υψώθηκε µεσίστιο.
Και τρεµουλιάζουν στα περάσµατα
ύστατο χαίρε
πνοές και ψιθυρίσµατα".
(απόσπασμα από το βιβλίο)


Ποίηση για τους εκλεκτούς των Ελληνικών Γραµµάτων και η ένατη συλλογή της Μαριέττας Λοµπιάνκο, που φέρει τον τίτλο "Larqo Sinfonico", και την επιµελήθηκε ο ποιητής, δοκιµιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας Δηµ. Νικορέτζος. Τη διακοσµούν σχέδια του γλύπτη Αντώνη Καραχάλιου.
Από το πρώτο κιόλας ποίηµα, το "Αρχή αντιστοιχίας", δίνει το στίγµα του κεντρικού πιστεύω της η ξεχωριστή λογοτέχνης:
"Έχοντας για πρίσµα τα επιτεύγµατα της επιστήµης,/
η ποίηση διαθλάται σαν φως φέρνει στο προσκήνιο/
και φανερώνει, µε τη δική της γλώσσα, τα µυστικά/
της φύσης, τη δύναµη που έχουν σβούρες υπέρµικρες/
και όπου µ είναι µαγνήτης [...]"
Ύµνος στην ελευθερία και προβληµατισµός στο µεγάλο ερωτηµατικό του Σήµερα, το ποίηµα που τιτλοφορεί τη συλλογή:
"Κόκκινη σηµαία της επανάστασης/ κρούουν
τα τύµπανα µιας νέας ανάστασης./ Πες µου,
τ' είσαι ελευθερία;/ µπασαβιόλα πληττόµενη από
τόξο του Καρόλου (Μαρξ)/ µονό/ δι/ τριή/
τετράχορδος αχόρδιστος ανάσταση κόκκινη; [...]"
Ένα 3σειρό της "τα λέει όλα":
"Δεν έχω σάρκα είµαι πνεύµα./ περιίπταµαι
στων ωρών µου το πένθος/ εναγώνιο σάλπισµα. [...]"