"Κάποτε, παιδιά, τα παγωμένα βράδια του χειμώνα, οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας έπαιρναν το σκαμνάκι τους και κάθονταν κοντά στ’ αναμμένο τζάκι. Γύρω τους μαζεύονταν αμέσως και στρογγυλοκάθονταν τα εγγονάκια τους μα κι η γάτα του σπιτιού, λες και καταλάβαινε πως τούτη η ώρα ήταν η καλύτερη της μέρας και δεν έπρεπε να τη χάσει.
Στην αρχή δε μιλούσε κανείς. Άκουγαν μόνο τη μουσική που έπαιζαν τα βιολιά του βοριά στις χαραμάδες, τα τυμπανάκια της βροχής στη στέγη, τα ξυλάκια της φωτιάς στο τζάκι.
Κι ύστερα, αφού πια η πόρτα της ψυχής μισάνοιγε, άρχιζαν το παραμύθι: "Μια φορά κι έναν καιρό..."
Με τα μαγικά τούτα λόγια, όλοι πετούσαν μακριά, πολύ πίσω στο παρελθόν, και βρίσκονταν μεμιάς σ' άλλους τόπους, ονειρεμένους. Εκεί, βασιλιάδες, βασιλοπούλες, νεράιδες, δράκοι, γίγαντες, νάνοι, πλούσιοι αφεντάδες, φτωχοί μεροκαματιάρηδες, σοφοί γέροντες και χαζούληδες νεαροί με τύχη βουνό, παιδιά που με την εξυπνάδα και την παλικαριά τους κατάφερναν να γίνουν άρχοντες, κακές μα και καλές μάγισσες, ζώα με ανθρώπινη φωνή, ζούσαν τις δικές τους περιπέτειες".