Όπως είναι γνωστό, το σατυρικό δράμα ήταν πάντοτε το καταληκτικό έργο κάθε τετραλογίας, με σκοπό να ανακουφίσει τον ψυχισμό των θεατών από το συναισθηματικό φόρτο που δέχτηκε από τις τρεις τραγωδίες που είχαν προηγηθεί. Ο "Κύκλωπας" είναι το μόνο σατυρικό δράμα από την αρχαιότητα που έχουμε σήμερα ολοκληρωμένο, μαζί με ένα μεγάλο μέρος από τους "Ιχνευτές" του Σοφοκλή, και βέβαια μικρά αποσπάσματα και πολλούς τίτλους άλλων ανάλογων έργων. [...] Το θέμα μάς είναι γνωστό από την "Κυκλώπεια" της Οδύσσειας, όπως αυτή εκτίθεται στη ραψωδία ι, μόνο που εκεί τα πάντα εξελίσσονται μέσα στην κατάκλειστη σπηλιά του Κύκλωπα, ενώ εδώ ο ποιητής πρέπει να φέρει τη δράση μπροστά στο σκηνικό οικοδόμημα, πράγμα που αποτελούσε ένα αναμφισβήτητο πρόβλημα γι' αυτόν, ενώ η παρουσία του δεκαπενταμελούς σατυρικού Χορού -στοιχείο ανύπαρκτο για τη ραψωδία, απαραίτητο όμως για το σατυρικό δράμα- δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. [...] (απόσπασμα από το κείμενο της Στέλλας Μπαζάκου - Μαραγκουδάκη)