"Το ποίημα που δε βρίσκω"

Ψάχνω να βρω ένα ποίημα
Στα αχνάρια της νιότης του χρόνου που γεννήθηκα
Στα χαμόσπιτα της γειτονιάς που μεγάλωσα
Στα ασβεστωμένα σοκάκια που περπάτησα
Στους τσακωμούς στο γέλιο των παιχνιδιών
Στους φίλους που έκρυψε ο ήλιος
Στο πρώτο ερωτικό φιλί που έγινε σημαία

Ψάχνω να βρω ένα ποίημα
Σε χώρες αλλόθρησκων ουρανών
Σε θάλασσες άγριες και ήμερες που ταξίδεψα
Σε ποτάμια που έτρεχαν το δρόμο τους φίδια
Σε λουλούδια της άνοιξης που έβαλα στο ανθογυάλι

Ψάχνω να βρω ένα ποίημα
μα εκείνο γοργόπνοο όπως είναι μου λακάει. Ξεφεύγει
και ενώ παρατάει τη σκέψη μου ανέραστη
τη δίψα μου διψασμένη
κλέβει για καπρίτσιο του ύπνου μου τις τσέπες

Ψάχνω να βρω ένα ποίημα
Μήπως το είδατε;
Συνήθως περιφέρεται ρακένδυτο. Χαμένο
Σε έναν ορίζοντα που ο κύκλος του τετραγωνίστηκε
Σε λεωφόρους και πλατείες με ιστορικά αγάλματα
Σε ανήθικες χωματερές και αποχετεύσεις
που ασελγούν στα κορμιά των πόλεων
Στο βλέμμα των παιδιών που ψάχνουν την αλήθεια

Ψάχνω να βρω ένα ποίημα
που ελλοχεύει στις ματωμένες της ειρήνης πληγές
Μήπως το ακούσατε;
Λένε με τέτοιο μίσος που μιλάει για αγάπη
οι στοίχοι του θα γίνουν κάποτε του κόσμου μοιρολόι