Η ποίηση της Χρύσας Παπαδάκη έχει τη σφραγίδα της έμπνευσης. Τη χαρακτηρίζει ο λεκτικός πλούτος κα η πλατιά φραστική ανάπτυξη. Γνωρίζει να ξεχωρίζει τις λέξεις και μ' αυτές να χτίζει τους όμορφους ποιητικούς της πύργους. Ο στίχος της είναι δείγμα ευαισθησίας και δύναμης.
Τα ποιήματά της αποτελούν μια διαμαρτυρία προς το άδικο που συντελείται στον κόσμο. Είναι βαθειά συνειδητοποιημένο και μαχητικό άτομο, που προσπαθεί ν' αφυπνίσει την κοινωνία από την αδιαφορία και την παθητικότητα που δείχνει και προβάλλει την αξία της αγωνιστικότητας. Μέσα από την αδυναμία και το φόβο ξεπηδάει η δύναμη και η αντοχή, όπως σε κάποιους στίχους η ίδια λέει: "Τα δέντρα που δεν έχουν φύλλα όρθια τα κρατούν οι ρίζες, στο χρόνο αντέχουν και στις καταιγίδες".
Ο ξεπεσμός είναι σήμα των καιρών και επικαλείται τη νέα γενιά, τον Αίολο αλλά και τον ίδιο τον Θεό ν' αλλάξει τον κόσμο, να τον φέρει σε φωτεινά μονοπάτια, στην άρνηση των κακών της κοινωνίας, στη λύτρωση. Νοιώθει βαθειά απογοήτευση αλλά κάπου στο βάθος ξεπροβάλλει η ελπίδα. Σε όλο της το έργο πλανώνται μηνύματα αισιοδοξίας.
(Ευγενία Τσαλπάρα - Ασημακοπούλου)