Την τριετία 2010-2012 η χώρα έζησε και συνεχίζει να ζει τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση με συνέπειες που μόνο με αυτές της μικρασιατικής καταστροφής μπορούν να συγκριθούν. Όμως καμιά κρίση δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ωριμάζει στην εποχή των "παχιών αγελάδων" που προηγούνται αυτής. Στην περίοδο των "ισχνών αγελάδων", δηλαδή στο διάστημα εξέλιξης της κρίσης και για όσο διαρκεί αυτή, γεννιέται ένας νέος κύκλος. Στο διάστημα αυτό εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι προβληματίζονται, αναρωτιούνται "πως φτάσαμε ως εδώ" και δικαιολογημένα ανησυχούν για το αύριο και το τι θα φέρει αυτό. Το αύριο όμως καθορίζεται ήδη από σήμερα. Και όχι μόνο σε ό,τι αφορά το κόστος της κρίσης και ποιοι θα πληρώσουν "το μάρμαρο" αλλά και ποιοι κανόνες, ποιες δυνάμεις, ποια συμφέροντα και τελικά ποιες ιδέες και πολιτικές θα κυριαρχήσουν στη μετά την κρίση εποχή.
Στα χρόνια των "παχιών αγελάδων". Οι περισσότεροι δεν είχαν καν στη σκέψη τους την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων που θα τις προτιμούσαν για λόγους κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, οικονομικής αποτελεσματικότητας. Για να απασχολήσει κάποιον μια οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση, πρέπει πρώτα και πάνω απ' όλα να διακρίνει την ανάγκη να υπάρξει τέτοια. Πολλοί άνθρωποι αποδεχόντουσαν τις παραδεδεγμένες απόψεις, αφού αυτό ήταν το εύκολο. Πίστευαν ή έστω προτιμούσαν περισσότερο αυτό που βόλευε τους πολλούς. Σήμερα μπορεί να μην έχει δημιουργηθεί ακόμα ένα πλειοψηφικό κοινωνικό υποκείμενο αποφασισμένο να στηρίξει την αποκαθήλωση, αλλά η μεγάλη πλειονότητα αντιλαμβάνεται πως με παλιά και φθαρμένα υλικά δεν χτίζεται το νέο. Κι αυτό από μόνο του είναι πολύ ελπιδοφόρο.