Η επιληπτική κρίση είναι σαν την καταιγίδα, μια σκληρή στιγμή. Ο άνθρωπος με επιληψία, όμως, συνεχίζει κανονικά τη ζωή του· δημιουργεί και, μερικές φορές, μεγαλουργεί (Ντοστογιέφσκι, Βαν Γκογκ, κ.ά.). Η επιληψία δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Αντιθέτως, η κοινωνία μπορεί και συχνά το κάνει, γιατί "τη λέξη επιληψία τη συνοδεύουν πάντα αρνητικές σκέψεις, φόβος και οίκτος προς το άτομο που πάσχει". Στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα άτομα με επιληψία υποφέρουν όχι τόσο από τις κρίσεις όσο από το στίγμα που κουβαλάει αυτή η λέξη. Το στίγμα είναι ένα τείχος που υψώνεται μπροστά στους πάσχοντες από επιληψία, εμποδίζοντάς τους σε κάθε τους δραστηριότητα. Και το τείχος αυτό το χτίζει η κοινωνία, όλοι εμείς που, στην ουσία, δεν γνωρίζουμε τίποτα γι’ αυτή την ασθένεια. Μόνο η γνώση μπορεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πάσχων από επιληψία είναι ένας άνθρωπος σαν κι εμάς -ορισμένες φορές, ίσως και καλύτερος- που, απλώς, κάποια στιγμή ενδέχεται να χρειαστεί τη βοήθειά μας. Και τότε θα πρέπει να μπορούμε να του την προσφέρουμε. Αρκεί να γνωρίζουμε το πώς. Το "Κρίση είναι θα περάσει" είναι ένα θεατρικό έργο για την επιληψία, που προσπαθεί με χιούμορ να κομίσει γνώση και να απομακρύνει τον φόβο.