"Μια φορά μονάχα να τόνε δω κι ας πεθάνω", ικέτευε η Αντωνία τον πατέρα της. "Τι πα 'να πει δηλαδή κι ας πεθάνω", ούρλιαξε κάποια στιγμή ο Κρέσπελ, κι ένα ρίγος τον διαπέρασε και τον συντάραξε σύγκορμο.
Με πίκρα και με χιούμορ, αλλά και με εκπληκτική ακρίβεια στις ψυχολογικές προσεγγίσεις των ηρώων του, εκθέτει ο συγγραφέας της αλλόκοτης αυτής ιστορίας τις απόψεις του για τις υπερφυσικές εκείνες δυνάμεις που κυβερνούν τους ανθρώπους, παρέχοντας όχι μόνο ένα ανάγνωσμα για να περνάει η ώρα του αναγνώστη, αλλά και μια υψηλής κλάσεως πραγματεία κατ' αρχάς περί τέχνης και καλλιτεχνών, κατ' ουσίαν όμως περί ζωής και θανάτου.