Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται το πρόβλημα των κρατικών ενισχύσεων στις υπηρεσίες κοινής ωφελείας υπό το πρίσμα πως κάθε κανόνας δικαίου - έτσι και ο κανόνας του άρθρου 87 § 1ΕΚ (ήδη 107 § 1 ΣΛΕΕ) - δεν μπορεί παρά να μετέχει στην οργανική ιδέα της δικαιοσύνης. Σκοπός του συγγραφέα είναι να παρουσιαστεί με συνεκτικό τρόπο η επιχειρηματολογία όλων των θεωρητικών και νομολογιακών ρευμάτων, προκειμένου να διαλευκανθεί το συγκεχυμένο νομικά τοπίο στο πεδίο των κρατικών ενισχύσεων. Από την άποψη αυτή, φιλοδοξεί να συνδράμει τον νομικό της πράξης που ασχολείται με τα δυσχερή αυτά νομικά ζητήματα. Επιδιώκεται ωστόσο η ένταξη του προβληματισμού στο γενικό θεωρητικό υπόβαθρο του καθόλου Ευρωπαϊκού Δικαίου, με αποτέλεσμα η θεωρητική καλλιέργεια να μην υποχωρεί μπροστά στις ανάγκες του πρακτικού λόγου. Εξάλλου, οι κρατικές ενισχύσεις, ερχόμενες στο προσκήνιο της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας, κατέδειξαν με ένταση πως η αποσπασματική αντιμετώπιση αποφέρει άμεσες μεν αλλά εξαιρετικά ανεπαρκείς νομικά και οικονομικά λύσεις. Κρατικές ενισχύσεις στις υπηρεσίες οικονομικού συμφέροντος.