Στο "Κόντρα Τέμπο", ο αδέξιος ήρωας, ο φαλακρός και κοιλαράς Αλμπέρ Αϋνστάυν αναλαμβάνει να γίνει Τζόις, Σελίν και Μπέκετ στη θέση τους. Η κατασκευή μιας μηχανής του χρόνου, μιας και ο αποτυχημένος συγγραφέας είναι ένας μεγαλοφυής φυσικός, του επιτρέπει να εκπληρώσει με μεθοδικότητα τα σχέδια του.
Κρατώντας λοιπόν στα χέρια του τον Οδυσσέα που ο ίδιος αντέγραψε προσεκτικά με τα χεράκια του, ταξιδεύει στο Δουβλίνο του 1904 και συναντά τον Τζέιμς Τζόις δείχνοντάς του το χειρόγραφο. Κατορθώνει να το δημοσιεύσει με το δικό του όνομα... και το ίδιο κάνει με το έργο του Σελίν και στη συνέχεια του Μπέκετ.
Ο ζηλόφθων επιστήμονας, ο οποίος έχει μεγαλώσει με μια μητέρα υπερπροστατευτική σ' ένα διαμέρισμα της επαρχίας, γίνεται η πρώτη λογοτεχνική φιγούρα του εικοστού αιώνα και η αύρα που αποπνέει γοητεύει διανοούμενους και γυναίκες... με δυο λόγια, κάνει τρελή επιτυχία!
Ο Τζόις και ο Σελίν αποθαρρύνονται όταν αντικρύζουν τα τελικά κείμενα που ακόμη δεν ήταν παρά μικρός σπόρος στο μυαλό τους. Ο νεαρός Μπέκετ ωστόσο είναι τόσο δημιουργικός που εμπνέεται από τα έργα που του έχουν υφαρπάξει για να συγγράψει νέα κείμενα που αφήνουν τον εβδομηντάχρονο πλέον Αϋνστάυν, με ανοιχτό το στόμα από το θαυμασμό και ανυπόφορα ζηλιάρη. Τι να κάνει;...
Τη στιγμή που το "ευρύ κοινό" είναι τόσο απέραντο, τόσο αμαθές και τόσο κολακευμένο, σε μια εποχή όπου βρίθουν οι συγγραφείς που τους διαβάζεις στο μετρό, αλλά παράλληλα και οι κριτικές μελέτες, οι πανεπιστημιακές αναλύσεις, το μυθιστόρημα του Φαμπρίς Λαρντρό εμφανίζεται ως διπλή-τετραπλή σάτιρα: δεν είναι ούτε εύκολο ούτε σοβαρό, τίποτα από τα δυο, αυτοσαρκάζεται αλλά κοροϊδεύει και τους κλασικούς συγγραφείς, το κοινό αλλά και όλους αυτούς, και είναι τόσοι πολλοί, που ονειρεύονται να γράψουν κάτι. Τι όμως;...