ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Εσύ βάζεις το σώμα
και ο καθρέφτης το βάραθρο.
Ένα βάραθρο ξαφνικό
σαν να το έσκαψαν οι ώμοι σου.
Σκύβεις σ’ αυτό και απορείς
πόσο σου μοιάζει το ανύπαρκτο.
Αναρωτιέσαι μήπως
είσαι εσύ που τελικά το καθρεφτίζεις.

Χωράς. Αφήνεσαι.
Μόνον ο καθρέφτης σε ανέχεται άφωνο και περιττό.

Θραύσμα αλήθειας
φοβίζει όπως όλα τα θραύσματα.

Με τα δικά σου χείλη σε αποσιωπά ο καθρέφτης
με το ίδιο σου το βλέμμα σε αρνείται.