"Σήμερα (2005), το μέλλον της γενικότερης κοινωνικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εστιάζεται σε δύο πυλώνες:
α. Στη διογκούμενη ανεργία.
Επισημαίνεται εδώ, κατ' αρχήν, ότι η δυνατότητα να τονωθεί η απασχόληση εξαρτάται από την καλύτερη σύνδεση των φορολογικών μέτρων με τα συστήματα κοινωνικών παροχών. Με αυτό τον τρόπο αφενός δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας και αφετέρου αποθαρρύνεται η εξάρτηση των ανέργων από την κοινωνική προστασία. Επίσης, στον ίδιο πυλώνα υπογραμμίζεται η απαραίτητη μετάβαση από τα παθητικά στα ενεργητικά μέτρα, δηλαδή από τα συστήματα στήριξης των ανέργων σε συστήματα, που θα εξασφαλίζουν την πρόσβαση του ανέργου στην αγορά εργασίας, μέσω της κατάρτισης, αποτρέποντας, έτσι, τη διόγκωση της στρατιάς των μακροχρόνιων ανέργων. Για την τόνωση της απασχόλησης, επίσης, προτείνεται και η αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης της κοινωνικής προστασίας για τους εργαζόμενους (κυρίως της χαμηλής ειδίκευσης) μέσω των επιπτώσεών της στη διαμόρφωση του συνολικού εργατικού κόστους. Επιζητείται τρόπος, στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε., να μειωθεί το χάσμα ανάμεσα στο ποσό, που καταβάλλει ο εργοδότης και σε εκείνο που εισπράττει ο εργαζόμενος.
β. Στη γήρανση του πληθυσμού, σε συσχετισμό με τη βιωσιμότητα των υπαρχόντων ασφαλιστικών φορέων.
Κυρίαρχη πρόταση για το θέμα αυτό, στο πλαίσιο της νέας προτεινόμενης παγκόσμιας κοινωνικής πολιτικής και της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, είναι η μετάβαση από τη σημερινή ισχύουσα σταθερή σύνταξη σε ένα νέο σύστημα μεταβαλλόμενου ποσού, το οποίο θα εξαρτάται από την απόδοση των επενδυμένων κεφαλαίων".