Οι υπερσύγχρονες κοινωνίες χαρακτηρίζονται σήµερα από µια βαθιά κρίση του συµβολικού, µια κρίση του νοήµατος. Και αυτό τόσο στο επίπεδο της κοινής λογικής, εκείνης δηλαδή που αποτυπώνεται στις σκέψεις, τα συναισθήµατα, τις πράξεις και τις επικοινωνίες των καθηµερινών ανθρώπων, όσο και στο επίπεδο του επιστηµονικού λόγου που αποπειράται να τις περιγράψει ή να τις "ερµηνεύσει". Στο επίπεδο του επίσηµου, δηµόσιου λόγου του κράτους, των πολιτικών, των κοµµάτων, των µέσων µαζικής ενηµέρωσης, αλλά και στο επίπεδο της πιο µύχιας και ιδιωτικής επικοινωνίας που µπορεί να έχει ένας άνθρωπος µε τον εαυτό του και µε κοντινά του πρόσωπα, στην ατέρµονα προσπάθειά του να καταλάβει αυτό που τον καταλαµβάνει, να συλλάβει διά της λογικής και του συναισθήµατος το ακατάληπτο. ?ιότι µόνον έτσι το νόηµα έχει νόηµα. Όταν αναπνέει, είναι ζωντανό και κατορθώνει να συναντήσει και να συνενωθεί µε το συναίσθηµα, όταν ανακουφίζει, όταν οδηγεί στην αλλαγή.

?εκαέξι κείµενα, γραµµένα από αξιόλογους ακαδηµαϊκούς και ερευνητές, παρουσιάζουν τα γενικά ζητήµατα που αφορούν τη θεµελίωση, την αναζήτηση και την κρίση του νοήµατος για το άτοµο, την κοινωνία, αλλά και την ίδια την επιστήµη· τη συγκρότηση του νοήµατος σε διάφορα επίπεδα (πολιτικό, κοινωνιολογικό, ψυχοκοινωνιολογικό)· και ανάλογους προβληµατισµούς στις θεµατικές περιοχές της εργασίας, της εκπαίδευσης και του ψυχικού και σωµατικού πόνου. Κείµενα που απευθύνονται στους κοινωνικούς επιστήµονες αλλά και σε κάθε προβληµατισµένο αναγνώστη.