Αυτό που έχει να επιδείξει ο Ελληνισμός σε όλη την ανθρωπότητα είναι όσα δημιούργησε κατά την Κλασική Εποχή. Ποτέ άλλοτε το Θέατρο, το Δράμα, η Ιστορία, η Φιλοσοφία, η Ρητορική δε γνώρισαν τόση άνθιση. Η Κλασική Εποχή αποτέλεσε την πηγή, από την οποία όλοι οι λαοί άντλησαν και αντλούν, ήπιαν δροσερό νερό για να ξεδιψάσουν και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να πίνουν. Τότε ακριβώς άρχισαν οι πρώτες απορίες, οι πρώτοι προβληματισμοί και ο σπόρος για την Επιστήμη φύτρωσε.
Από τον Όμηρο και τα έπη του, όπου ύμνησε την ανδρεία, ενώ την ίδια στιγμή οι γυναίκες έκλαιγαν γοερά, καθώς ο θάνατος άρπαζε τη ζωή στο πεδίο της μάχης και άφηνε το νέο να ξεψυχά, στον Ησίοδο, με το διδακτικό έπος του να προβληματίζει και να νουθετεί, αλλά και να προσπαθεί να συνθέσει τον πίνακα της δημιουργίας του κόσμου.
Αυτά πολύ πριν ωριμάσει η σκέψη, πριν βυθιστεί και ανέλθει θριαμβευτικά στην επιφάνεια, πριν η Φιλοσοφία αποκτήσει το Θαλή το Μιλήσιο, τον Αναξίμανδρο, τον Αναξιμένη, τον Πυθαγόρα, τον Ξενοφάνη, τον Παρμενίδη, το Ζήνωνα, τον Ηράκλειτο, τον Εμπεδοκλή, τον Αναξαγόρα, το Λεύκιππο, το Δημόκριτο, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τόσους άλλους φίλους της αμφισβήτησης, της αναζήτησης.
Αξεπέραστους τους θέλουν οι μεταγενέστεροι.