Θεώρησα κάτι σαν υποχρέωσή μου το να μιλήσω για τις εγγραφές που σαν παιδί έκανα από τις διηγήσεις των δικών μου.
Αυτοί δεν υπάρχουν πια και βρίσκω πως είναι κρίμα τέτοια βιώματα να μην περνούν σ' όλους όσους ενδιαφέρονται για εκείνη την περίοδο. Ιδιαίτερα στην τρίτη και τέταρτη γενιά των προσφύγων. Πρέπει να εξακολουθούν να έχουν πληροφόρηση για το ποιοι ήταν οι πρόγονοί τους για το πώς ήταν η ζωή τους πριν στην Μ. Ασία, για τις ταλαιπωρίες που έζησαν εκεί με την καταστροφή αλλά και εδώ.
Η Ιστορία της οικογένειάς μου είναι σαν χιλιάδες ίδιες μ' αυτήν. Είναι ιστορίες που αφορούν όλους μας τόσο τους από εκεί όσο και τους από εδώ.
Όσο για μένα ήταν όμορφα όσο την έγραφα. Ήταν σαν να τους έχω και πάλι κοντά μου να μου μιλούν για τα γεγονότα που έζησαν. (Σοφία Μησίου)