Η ποιητρια Κική Δημουλά, χωρίς να επιδιώκει την "ανακάλυψη" ή την αναζήτηση μεγαλόστομων ιδεών, κινείται στη διακεκαυμένη ζώνη της ποιητικής "κοσμογραφίας", επιχειρώντας έναν επαναπροσδιορισμό της ποιητικής γλώσσας. Η ποίησή της, με πλήθος συνδηλώσεις κα υπαινιγμούς, εντάσσεται στο περιρρέον ύφος και ήθος των σύγχρονων αισθητικών αντιλήψεων. Η φωνή της -δραματική στο βάθος- με την "αναδιάταξη" η και την ανατροπή της... τρέχουσας σημειολογίας των λέξεων αποτελεί το μαντείο, ούτως ειπείν, ενός υποδόρειου πολυφασικού λόγου, όπως έχει διαμορφωθεί στούς σημερινούς καιρούς. Αυτός ακριβώς ο "πλάγιος" τρόπος της είναι το... προκάλυμμα πίσω απ' το οποίο η ποιητική της μάσκα μας κάνει γκριμάτσες, μάσκα που είναι ταυτόχρονα η ίδια και ο ... άλλος (idem in alio), στον ίδιο ιονεσκικό ρόλο, χωρίς τις συνήθεις λογικές "παραχωρήσεις". Ο ριζοσπαστισμός, στον κρατήρα του πυριγενούς της ηφαιστείου, δικαίωσε το αίτημα -και την προσδοκία- μιας άλλης ποιητικής ανάγνωσης ή διαλεκτικής, στην αόρατη πλευρά της... σελήνης, μιας μέθεξης τροχιοδεικτικής, που καταφάσκει στην εξιλαστήρια όσο και λυτρωτική διέξοδο της τέχνης.

Ο συγγραφέας