Στο "Κεράμιον Ύδατος", όπου Κεράμιον νοείται το οστράκινο σκεύος μας - η υλική μας υπόστασις και Ύδωρ η χάρις του αγίου Βαπτίσματος και η Πίστις, δηλ. ο θησαυρός που μας δόθηκε ως αληθινά αείζωος πηγή, ο συγγραφέας, με στημόνι τον εκλαϊκευμένο και συχνά ηδυσμένο ορθόδοξο θεολογικό λόγο και με υφάδι τον προσφιλή του λυρισμό, προσπαθεί να εξυφάνη στον αργαλειό της Παραδόσεως ένα ευπαρουσίαστο υφαντό, με την ελπίδα πως μερικοί φιλό-Καλοι και φιλό-Λογοι θα το καταδεχτούν για κάποια γωνιά της καρδιάς τους, κι όχι μόνο της βιβλιοθήκης τους.

"Ο το κεράμιον βαστάζων του ύδατός (Μάρκ. Ιδ' 12-13) έστιν ο ανέχων τοις ώμοις της εγκρατείας ακαθαίρετον την εν τω Βαπτίσματι δοθείσαν χάριν της Πίστεως" (Αγ. Μάξιμος Ομολογητής).

...Κρατώντας το "Κεράμιον" ακέραιο και γεμάτο με Ορθοδοξία και Ορθοπραξία, με πίστι και με αγιότητα, πέραν του προσωπικού αιωνίου κέρδους, υψώνουμε ταυτόχρονα και δοξάζουμε το όνομα της Μάννας Ρωμηοσύνης και δικαιώνουμε τους ιδρώτες, τους κόπους, τις θυσίες, τα αίματα και τους ευσεβείς οραματισμούς των πριν από μας ευγενών τέκνων της...