«Θα 'θελα να σε ρωτήσω κάτι ακόμα», ψιθύρισε ο Άμορ.
Ο φύλακάς του του 'γνεψε να πει.
«Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλό που μπορεί να κάνει κανείς;»
Κι ο Άμοιρος:
«Ν' αγαπάει».
«Και το πιο μεγάλο κακό;»
Ο φύλακας αναστέναξε, δίστασε λίγο σαν να 'πρεπε να το σκεφτεί, κι ύστερα:
«Το πιο μεγάλο κακό που μπορεί να σου κάνει κανείς είναι να μην τον αγαπάς πια...»
Εφτά μέρες δημιουργίας - εφτά κοιλάδες μνήμης. Η έκτη κοιλάδα είναι του Κβάζαρ, φύλακα της πύλης για κει που βρίσκονται τα χαμένα, που είναι ένα πλάσμα θαυμαστό και παράξενο και γεμάτο φως.
Ο Άμορ, ο ήρωας της ιστορίας, βγαίνει από ένα παραμύθι κι ακολουθώντας τη δική του πορεία αναζητά «εκεί που βρίσκονται τα χαμένα» αυτό που θα κέρδιζε αν είχε ακολουθήσει την πορεία του παραμυθιού. Μαζί με το φίδι του, διασχίζει τις εφτά κοιλάδες με τις μνήμες - μνήμες γένεσης, διάσπαρτες σε μικρές ιστορίες.
Ένα παραμύθι για μεγάλους που μιλάει για το χώρο και το χρόνο, τα όνειρα, τη ζωή - ένα ταξίδι στον κόσμο.