Πόσο αντέχει κάποιος να στέρξει ενδόμυχα τα ισχυρότερα πιστεύω του, όσο κι αν οι άλλοι θέλουν να τον αλλάξουν σύμφωνα με τα δικά τους;

Ένας τρόπος, η άρνηση να βιώσει μια επιβαλλόμενη ζωή αντιπαραθέτοντας κομμάτια από τη δική του, έστω κι αν κάποια είναι φανταστικά, για να επιβιώσει.

Αναπτύσσει κι άλλες αρσενικές παρουσίες για ν’ αντιμετωπίσει τους λευκοφορεμένους θεράποντες, οι οποίοι θα εποπτεύουν έως ότου παρ’ ελπίδα εμφανιστεί αυτός που ψάχνει μια ζωή. Όμως, μήπως είναι κι εκείνος ένα αποκύημα ή είναι όντως αληθινός;

Πόσο ειλικρινής μπορείς να αντικατοπτρίζεσαι κάθε στιγμή που κοιτάς στον καθρέφτη του ταλανισμένου εαυτού σου;

«Γίνεσαι ελεύθερος μόνο όταν ζεις και πεθαίνεις γι' αυτό που ονειρεύεσαι... Το κλάμμα έγινε η άλλη όψη του γέλιου, οι απελευθερωτές μακρόδεσμων συναισθημάτων. Πιο βαθιά από την επιφάνεια του ψέμματος συνάντησα τις αλήθειες να κατοικούν εκεί που τις καταλαβαίνουν. Ήμουν το φως που άκουσε. Οι ηλιακτίδες που είδε... Το φως του.»

Το μυθιστόρημα αυτό είναι το δεύτερο μέρος της διλογίας: «Τρεις λευκές σελίδες», «... και κάτι πολύ προσωπικό».