Μία επιστροφή επιχειρεί, ο Κώστας Ρεούσης, με το ανά χείρας βιβλίο, Καρίνα (ποιήματα 1993-1997). Μία έκθεση ολιγόστιχων ποιημάτων, ζυμωμένων μες στην τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα, που εμφανίζουν τα πρώτα συμπτώματα μίας λοξοδρομημένης ποιητικής ενός σαλεμένου δημιουργού. Άτσαλα χαραγμένα γράμματα οδηγούνται σε άξεστες λέξεις, σε ανοίκειους στίχους, σε άμορφα ποιήματα-σχήματα. Τρεις επάλληλοι κύκλοι τερματίζουν ταυτόχρονα... την αφετηρία. Η μετάβαση από το ένα ποίημα στο άλλο αγγίζει το πεδίο του επιγραμματικού αφορισμού. Ανάπηρος ο λόγος τραυλίζει την ύπαρξη του κενού. Με αφαιρετική κλιμακωτή γραφή ένας ανιχνευτικός ερωτισμός διαστρεβλώνει στην έκφανσή του τον ίμερο. Η αναζήτηση της κυκλικής χαραγμένης ανάσας οδηγεί με ταχύτητα υπερπραγματικής ανθρωπο-κτονίας το προμελετημένο στη λαιμητόμο-ρουφήχτρα του λευκού χαρτιού.


[Δείγματα Γραφής]

ΠΟΘΕ ΚΟΡΣΙΚΑΝΕ
Αμαρτία ινδού προσκύνησες άγλωσσος
δηλαδή μουγκός επέστρεψες το άγιο
που ’κλεψες από τον τύμβο του γραφόχειρα
τρεις φορές άξιος στο εκκλησίασμα
χαμογελάς γυρνώντας το
κεφάλι πίσω με
δόντια βρικόλακα δαγκώνεις.

(Από την ενότητα ποιημάτων 'Χαμαιλέων')

ΜΕ
Στίχους
ταραγμένος
τη
βασκανία
διώχνω.

(Από την ενότητα ποιημάτων 'Το κατούρημα')

Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ
Η αφαίρεση
υπολείπεται
της πράξης
διατηρώντας
σε ορό
το αίνιγμα.

(Από την ενότητα ποιημάτων 'Αντιθάλαμος')