[...]

Έχω ζήσει νύχτες εφιαλτικές
τελείως μόνος, χωρίς κανέναν στο πλευρό μου
κι όμως πολύ κοντά σε κάθε άνθρωπο
που κακουχεί και υποφέρει
και είναι απροστάτευτος και συντετριμμένος
κι έχω αναγνωρίσει στον πόνο μου όλους τους πόνους
που εκβάλλονται από τις καρδιές των ανθρώπων
και τους έχω πάρει πάνω μου σα να ήταν δικοί μου
σα να ήταν καθήκον μου να τους δεχθώ
και να τους υπομείνω
και δε δίστασα να τους αναλάβω ούτε λεπτό

Αλλά από τις γιορτές και τους χορούς
με άφησαν έξω
Πάντα έξω με αφήνουν κι εγώ από μακριά
λυπημένος κοιτώ
μα ύστερα λέω "δεν πειράζει"
ο καθένας με τη μοίρα που του ορίστηκε
και που σιωπηρά ενσαρκώνει
και στο δρόμο μου τον μονήρη γυρνώ.