Εγώ λοιπόν.
Χρόνο με το χρόνο, χρόνια σαν μέρες στιγμές σαν χρόνια.
Έπαιξα, έπεσα, μεγάλωσα.
Στάθηκα δυο φορές μπροστά στο ιερό.
Δεν φτούρισαν οι όρκοι.
Οι γάμοι μου -όπως κι οι έρωτές μου- είχαν τις ιδιότητες του σκόρδου: Μύριζαν θεσπέσια στο μαγείρεμα, πρόσθεταν εξαιρετική νότα στο γεύμα της ζωής, αλλά κατόπιν άφηναν μια άσχημη γεύση που δεν έφευγε με τίποτα.
Ούτε με τσίχλες, ούτε με ξόρκια.
Οι κόρες μου. Τεράστια μαθητεία. Τεράστιες αγάπες.
Η αρρώστια. Η πνευματικότητα. Οι αλλαγές.
Ο πόνος. Οι πόνοι, οι γονείς, θάνατοι, άνθρωποι που έχουν ζυμωθεί στα κύτταρά σου.
Η ζωή.
Δυνατά... και πάμε πάλι!