"Ένα πρωί, κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέπτη αντίκρισε ένα άλλο πρόσωπο και ξαφνιάστηκε. Μακριά ατημέλητα μαλλιά περιέβαλλαν τη μορφή του και αραιά αγκαθωτά γένια κάλυπταν τα μάγουλά του. Η έκφρασή του ήταν γαλήνια και οι κόρες των ματιών του διακρίνονταν διεσταλμένες και διψασμένες για εικόνες. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον παλιό Τζόνι που αναπαυόταν εν μνήμη χλοερή. Τότε κυνηγούσε την επιτυχία, τώρα αναζητούσε την ουσία. Τότε πίστευε πως είχε φίλους και αναγνώριση, τώρα είχε ως μοναδική συντροφιά την Αλήθεια. Τότε ζούσε σε κοινόχρηστους πολυτελείς παραδείσους, τώρα απολάμβανε το δικό του φτωχικό καταφύγιο που είχε δημιουργήσει με τον ιδρώτα του. Τότε κοίταζε τον κόσμο αφ’ υψηλού τηλεκατευθύνοντας τις αγοραστικές του συνήθειες, τώρα μετέφερε ταπεινά φαγητό σε πεινασμένες υπάρξεις. Τότε ξυπνούσε αγχωμένος το πρωί έχοντας ν’ αντιμετωπίσει μια μέρα γεμάτη επαγγελματικές υποχρεώσεις, τώρα σηκωνόταν ήρεμος λίγο πριν το μεσημέρι αναζητώντας αυτόβουλα νότες δημιουργίας. Τότε φορούσε το προσωπείο του αδυσώπητου εραστή για να παρασύρει στον κόσμο της εικόνας του ανυπεράσπιστες κορασίδες, τώρα ζούσε μόνος - σαν κοσμοκαλόγερος - αναζητώντας τις νύχτες στη φλόγα των κεριών το βλέμμα Εκείνης που κατάφερε να τον αγγίξει..."

"Ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα είναι δύσκολο να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη του από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει ο συγγραφέας να έχει στήσει μια ενδιαφέρουσα πλοκή, να έχει πρόσωπα που να δείχνουν πως αν και χάρτινα εντούτοις αναπνέουν και τέλος να ξέρει τον τρόπο να αφηγείται με ζωντάνια και αμεσότητα. Αν όλα αυτά συμβαίνουν, τότε ο αναγνώστης όχι μόνο δεν κουράζεται από τις πολλές σελίδες, αλλά αντιθέτως παρακαλά να ήταν ακόμα περισσότερες. Κάτι τέτοιο έχει πετύχει ο Γιάννης Φαρσάρης. Αυτό το πρώτο του μυθιστόρημα, με όλο εκείνο τον πληθωρικό τρόπο που το κάθε νέο θέλει να κάνει γνωστή την ύπαρξή του, είναι ένα έργο που δεν το ξεχνάς και που όλα τα πρόσωπα που κυκλοφορούν στις σελίδες του, αισθάνεσαι πως τα έχεις πολύ καλά γνωρίσει. Η ιστορία ενός νέου άντρα -μια ελληνική εκδοχή golden boy- που ξαφνικά βλέπει να γκρεμίζεται όλο το οικοδόμημα που πάνω του στήριζε τη ζωή του. Το έντονο σοκάρισμα θα τον οδηγήσει σε μια πλήρη αλλαγή του τρόπου σκέψης και αντίδρασης. Κοινωνικό, λοιπόν, μυθιστόρημα, με σαφέστατες απόψεις και με συγκεκριμένα οράματα. Μια ρομαντική -από μια έννοια- συγγραφή μέσα σε μια αντιρομαντική εποχή."

(Μάνος Κοντολέων, http://manoskontoleon2.blogspot.com, 8.11.2009)