Είναι καλοκαίρι, σε μια Ελλάδα που συγκλονίζεται από την λεγόμενη οικονομική κρίση και από ένα πρωτότυπο "τρομοκρατικό" χτύπημα, το οποίο έχει καταμπερδέψει διωκτικές αρχές, και "αναλυτές". Ένας πατέρας και ο οκτάχρονος γιος του ταξιδεύουν με μοτοσυκλέττα, κάνοντας ελεύθερη κατασκήνωση. Στον δρόμο τους πέφτουν επάνω σε ένα παράξενα νεανικό ανδρόγυνο πρώην χίππιδων του '60, που κάνουν το ίδιο.

Συνεχίζουν το ταξίδι τους όλοι μαζί. Κάθε φορά γύρω από τη φωτιά του καταυλισμού τους ξεδιπλώνουν λίγο-λίγο τις ζωές τους. Οι διηγήσεις τους δημιουργούν ένα παράλληλο ταξίδι, που περνά μέσα από μνήμες μιας κάποτε ταραγμένης νεότητας, που αμφισβήτησε όχι μόνο τις θεωρούμενες ως "αρετές" της υλικής ένδειας, αλλά και το υποτιθέμενο αντίθετό της, το μοντέλο "δούλεψε-κατανάλωσε-ψόφα" της μεταπολεμικής καταναλωτικής ψευδοευημερίας. Κι από τα όνειρά της για μια αυθεντική ζωή, που αν και δεν εκπληρώθηκαν, δεν έπαψαν ποτέ να είναι παρόντα για κάποιους. Και στη συνέχεια, από τις συμπληγάδες μιας ενηλικίωσης που προσπαθεί να αποφύγει τους -ατιμωτικούς τουλάχιστον- συμβιβασμούς και αναζητά επίπονα τη φιλοσοφική συνέπεια.

Το αρχικά αμέριμνο αυτό ταξίδι θα οδηγηθεί σταδιακά σε μια τραγική ειρωνεία / κάθαρση, που άλλους θα συντρίψει κι άλλους θα τους ξαναφέρει για ένα νέο ξεκίνημα στον πάντοτε γόνιμο "τόπο" της νιότης τους.

Η αφήγηση εκτυλίσσεται στα πρότυπα "ταξιδιωτικών" συγγραφέων όπως ο Ρόμπερτ Πήρσινγκ ("Το Ζεν και η τέχνη της συντήρησης της μοτοσυκλέττας"), ή ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, όπου η μυθιστορία συνυπάρχει και εναλάσσεται με το φιλοσοφικού τύπου δοκίμιο.