[...] Το θεατρικό κοστούμι σήμερα εκφράζει δυναμισμό, και αυτονομία, από μόνο του, δεν είναι μόνο χαρακτήρας, αλλά επάνω απ' όλα Σύνθεση.
Όπως το σκηνικό οργανώνεται γλυπτικά, έτσι και το κοστούμι βασίζεται σε σχέσεις όγκου και μεγέθυνσης.
Ο ενδυματολόγος πρέπει να τολμά να καταπιάνεται με τα πιο ανόμοια υλικά, να εξαντλεί τους πιο τολμηρούς συνδυασμούς και να συνταιριάζει με μέταλλα ή πλαστικές ύλες, τα πιο διαφορετικά είδη υφασμάτων.
Το ζωντανό θέατρο θέλει τόλμη φαντασία δυναμισμό, καινούργια έκφραση, καινούργιους τρόπους, καινούργια υλικά, τίποτα δε πρέπει να δεσμεύει, να εμποδίζει την οντότητα του, τις δημιουργικές του αναζητήσεις.
Το σύγχρονο ζωντανό θέατρο είναι ανήσυχο, πολεμικό, επιδρά στο κοινό σαν σοκ και γροθιά, σα μυστήριο και συλλαλητήριο, σα διαμαρτυρία και αγανάκτηση.
Όταν εγκαταλείπουμε μια ζωντανή παράσταση πρέπει να νοιώθουμε μουδιασμένοι, σχεδόν μεταφυσικοί. [...]

(από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου)